Dag 27, 28 en de terugreis

Inmiddels zijn weer alweer thuis en schrijf ik deze blog op weg naar Amsterdam om te solliciteren voor een scriptieplek. Nogal een verandering dus en ik moet toegeven dat ik het reizen nu al erg mis en ik tot nu toe moeilijk kan wennen aan terug zijn. Maar ik ga jullie nog meenemen met onze laatste dagen in Vietnam. Er komt na deze blog nog een blog met wat ons is opgevallen tijdens onze reis. Het voordeel van deze blog is wel dat ik hem op mijn laptop kan schrijven i.p.v. op mijn telefoon!

Dag 27

Vandaag werden wij weer heerlijk wakker in ons mooie hotel in Mui Ne. Om 13:00 gaat onze trein naar de volgende en helaas ook laatste locatie dus ons normale en inmiddels bekende ritueel ging weer van start; ontbijten, zwemmen, douche, spullen pakken en gaan. Het hotel was al zo lief om een taxi voor ons te regelen waardoor wij in een keer in konden stappen. Lekker luxe dus! Na een rit van bijna aan uur kwamen wij aan op het station. Het ging ongeveer hetzelfde als de vorige treinreis. Dus op het spoor op zoek naar je eigen wagonnetje. Na weer het nodige klim en klauterwerk in de trein zaten wij op onze zitplaatsen. Toen wij zaten had ik nog een super stoer moment.. er liep door mijn benen een muis door en ik schrok zo erg dat er zelfs een gilletje uit kwam. Ik ben totaal niet bang voor muizen maar ik schrok wel erg van zijn aanwezigheid tussen mijn benen. Gelukkig liep deze vriend snel door. Maar vanaf nu zat ik met mijn benen toch iets hoger en de chips hield ik dit keer hoog zodat de muis het dit keer niet op zou knagen.

We waren nog geen 20 minuten onderweg toen de trein plotseling stopte. Er ontstond een grote chaos in de trein en iedereen praatte in het Vietnamees door elkaar heen. Kick en ik keken elkaar een beetje verdwaasd aan omdat wij natuurlijk geen flauw idee hadden wat er om ons heen gebeurde maar een ding was duidelijk.. er was iets niet goed! Na ongeveer 5 minuten staren naar de bevolking in de hoop dat wij na bijna een maand de Vietnamese taal zouden verstaan ( kansloos!), draaide er een aardige local om en gaf aan dat de trein 8 uur vertraging had.. maar het kon ook nog langer duren! Ja mensen dan valt de NS in Nederland ineens wel weer mee! We konden kiezen uit drie opties:

1.       Blijven zitten en wachten totdat de trein verder zou rijden maar dit kon dus langer dan 8 uur duren.

2.       Uitstappen, een hotel boeken en morgen opnieuw proberen.

3.       Uitstappen, geld terug vragen en zoeken naar ander vervoer.

Aangezien wij nog maar twee dagen hadden moesten wij echt vandaag terug naar Ho Chi Minh City, want ja hoe stom we het ook vonden we moesten een vliegtuig halen. Er kwam een Zwitserse jongen naar mij toe die met heel veel hoop vroeg of ik wist wat er aan de hand was. Ik legde hem uit wat er aan de hand was en ook hij en zijn vriendin wilde echt vandaag door. De local stelde toen voor om samen een privé taxi bus te regelen en de kosten samen te delen. De local was met nog met twee mensen en dat maakte ons groep tot 7 personen. Wij besloten dus gezamenlijk uit te stappen, ons geld terug te vragen en een nieuwe taxi te regelen. Wij hadden dit keer enorm veel geluk met de local. Zij heeft alles geregeld en na veel telefoontjes en onderhandelen over de prijs had zij geregeld dat een slaapbus ons zou ophalen. We werden door de taxi aan de kant van de weg afgezet en daar hebben we ongeveer twee uur gezeten wachtend op de bus. Ik denk dat dit beeld heel erg grappig was. Een grote groep mensen en de helft met allemaal backpacks langs de kant van de weg wachtend op vervoer. De twee Zwitserse mensen waren erg aardig. Zij waren al 11 maanden aan het reizen en hadden nog twee maanden te gaan voordat zij weer richting huis gingen. Hun reis was gegaan door; Hawaï – Zuid Amerika – Australia en nu Azië.

Na twee lange uren stopte er eindelijk een bus voor ons die ons mee wilde nemen naar HCMC. Ik heb ons horrorverhaal van de slaapbus in de nacht natuurlijk al verteld maar een slaapbus overdag is wel heel erg relaxed. Je krijgt nu ook gewoon een bed maar je kan de rugleuning ook volledig recht opzitten. Het voordeel dan is dan dat je je benen gewoon op het bedje kan houden waardoor je veel beenruimte overhoudt. Kick heeft nog lekker wat uurtjes geslapen en ik heb de vorige blog geschreven. Onderweg zagen we nog hele plantages van een soort verdrietige Aloë Vera wat later een drakenfruitplant bleek te zijn. Het zijn echt mooie planten en dan vooral door de grote roze vruchten die eraan hangen. Je moet ze eigenlijk voor de gein even opzoeken op internet. Ik genoot erg van dit beeld.

Na ongeveer twee uur in de bus maakte wij een stop bij een hele fijne plaats. Het is namelijk altijd even afwachten waar de bus stopt en hoe de toiletten er dan uit zien. Hier was alles schoon en je kon er veel kopen. Dit was erg fijn want wij hadden wat betreft voedselvoorraad niet gerekend op deze vertraging en hadden erge honger. Hier kon je hele lekkere verse pannenkoekjes kopen. In NL moet je er suiker of stroop op doen om ze zoet te krijgen maar hier zijn ze zoet van zichzelf en je hoeft er dus ook niks op te doen. We hadden beide vijf kleine dus toen deze op waren hadden wij weer een volle buik. Maar we konden nog twee uur uitbuiken in de bus dus dat was ook geen probleem. Tijdens de rit ervaarde ik weer veel geluksmomentjes. Het is zo mooi wat reizen met je doet. Je ziet zoveel onbeschrijfelijk mooie dingen en ik merk in mezelf dat ik daar zo gelukkig van wordt dat ik er soms zelf van zou kunnen huilen! Ik hou me uiteraard natuurlijk groot… meestal dan!

Na in totaal 4 uur in de bus en 3 uur te laat in Ho Chi Minh City waren wij toch echt aangekomen! Met de twee Zwitsers maakte wij even een klein vreugdedansje omdat het ons gelukt was waarna wij afscheid namen van elkaar. We regelde onze vertrouwde Grab naar ons hotel en daar werden wij blij verrast. Het hotel bleek een appartement te zijn. Ons eigen huis is ongeveer 55 m2 en dit appartement 52 m2. Het was dus gewoon bijna net zo groot als ons eigen huis met een woonkamer, slaapkamer, badkamer, keuken en zelfs een minibalkonnetje waar ook een wasmachine stond. Het was echt een prachtige kamer en we hadden hier graag langer verbleven maar het was in ieder geval een toplocatie om onze vakantie af te sluiten. En nog een pluspunt.. het zachtste bed tot nu toe in Vietnam! Toen Kick even ging roken op het balkon heb ik in toptempo de vlaggetjes die ik al de hele reis meeneem uit mijn backpack gepakt en op gehangen door het appartement. Want mijn liefde is morgen jarig!! 25 augustus wordt mijn lieve man alweer 23 jaartjes jong. En bij een verjaardag horen vlaggetjes. Hij kwam binnen en was oprecht verast wat het nog leuker maakte dat ik het had gedaan.

Nadat we ons hadden opgefrist gingen wij naar de stad om weer te eten, want de pannenkoeken waren alweer gezakt. Ik had heel veel behoefte aan bekend eten i.p.v. rijst dus wij gingen naar ja… de MC DONALS : ). Ik heb heel erg genoten van mijn dubbele cheeseburger, kipnuggets en mac friet! Na deze maaltijd hadden wij afgesproken met Milan en Quincy om nog een drankje te doen in een club. In deze club was het heel gezellig maar ze draaien hier de muziek in clubs zo hard dat je het gevoel hebt dat je oren bloeden en je verstaat elkaar echt niet meer. Ook draaien clubs door elkaar heen. Hier zijn clubs niet zoals in NL allemaal binnen maar dit gaat door tot op het terras en ze zitten gewoon naast elkaar. Dus je hoort ook constant minstens 2 liedjes door elkaar heen. Ondanks dat hebben we hier wel een aantal uren met zijn vieren gespendeerd.

Toen de Vietnamese klop 00:00 sloeg hebben wij een lekker drankje gedronken op kick. Rond 02:00 Vietnamese tijd zijn we naar ons appartement gegaan (ja dat blijft leuk klinken!). We werden nog gebeld door mijn mama die Kick wilde feliciteren en vervolgens hebben wij nog een filmpje gekeken. Kick viel al vrij snel in slaap maar ik heb heel erg tegen mijn slaap gevochten om wakker te blijven tot 05:00 zodat ik Kick ook kon feliciteren op 00;00 NL tijd. Hierna zijn wij beide als een blok in slaap gevallen.

Dag 28

Om 10:00 ging onze wekker weer, natuurlijk veel te vroeg als je pas om 05:00 ging slapen maar het is vandaag onze laatste volle dag en we hebben nog een excursie geboekt! Vandaag gaan we naar de chu chi tunnels.

Deze tunnels hebben de Vietnamezen met hun blote handen gegraven net na het einde van de tweede wereldoorlog. Ze hebben deze gegraven omdat er dreigende verdeeldheid in het land was door het Franse regime. Er was voornamelijk verdeeldheid tussen het communistische Noord-Vietnam en het democratische Zuid-Vietnam. De Amerikaanse president John F. Kennedy was een felle tegenstander van het communisme en hij wilde voorkomen dat ook Zuid-Vietnam communistisch werd. Dus in 1961 begon de VS troepen naar Vietnam te sturen en begon de oorlog. Ho Chi Minh was de eerste communistische leider in Vietnam en leidde de Vietnamezen. Hij heeft ook een brief geschreven naar alle democratische Vietnamezen en hun daarin gevraagd of zij mee willen strijden tegen Amerika waardoor het land Vietnam weer een werd. Ho Chi Minh was een hele slimme man die vele jaren in het buitenland heeft gestudeerd. Hij was fel tegen het Franse regime en besloot daarom in Frankrijk te wonen om frans te leren spreken en de bevolking goed te leren kennen. Hij heeft in vele landen gewoond maar in Rusland vond hij rust en erkenning en daarom zijn de russen in die tijd ook erg betrokken geweest bij Vietnam. In totaal sprak Ho Chi Minh 29 talen vloeiend.

De Vietnamezen hebben de tunnels gebruikt om de oorlog te winnen en waren erg slim hierin. Zo hadden zij geheime ingangen en waren deze ingangen erg smal waardoor de gemiddelde Amerikaan met al zijn uitrusting niet in kon. De Amerikanen wisten dat de Vietnamezen onder de groot woonde en leefde en zochten daarom ook deze tunnels. De Vietnamezen maakte daarom tunnels die goed vindbaar waren zodat de Amerikanen deze zouden vinden en naar binnen zouden gaan. Deze tunnels begonnen breed zodat zij er goed in konden maar werden steeds smaller en liepen uiteindelijk ook dood. Omdat de Amerikanen probeerde te draaien en vaak vast kwamen te zitten raakte zij in paniek waardoor er een zuurstoftekort optrad. De Amerikaanse soldaten waren vaak nog erg jong en onervaren en wisten niet goed hoe zij in deze situaties moesten handelen. Ook luisterde Vietnamezen goed naar het paniekerige geschreeuw van de Amerikanen en schoot ze dan dood. Zodra de Vietnamezen moesten schuilen in hele smalle tunnels gingen zij plat op de grond liggen en ademde zij rustig waardoor zij de zuurstof goed konden reguleren en dus overleefde.

De Vietnamese bevolking heeft 20 jaar onder de grond geleefd en daarom hadden zij ook keukens en ziekenhuizen in de tunnels. Zij kookte alleen vroeg in de morgen en hadden speciale buizen aangelegd die ervoor zorgde dat het stoom een paar meter verder de grond uit kwam. Zij kookte alleen in de morgen omdat er dan ochtenddauw was en dus de Amerikanen het stroom van het koken niet konden zien. Voor zuurstof onder de grond hadden zij ook een mooie techniek gevonden. Zij bouwde een heuvel die veel leek op een grote termietenhoop. In deze hoop maakte zij aan de zijkant luchtgaten waar de zuurstof doorheen kwam. Deze zaten bewust aan de zijkant en niet aan de bovenkant omdat via de bovenkant regenwater naar binnen zou stromen. De Amerikanen wisten dat dit zuurstofgaten waren en liepen met getrainde honden rond om te kijken of er onder deze gaten Vietnamezen leefde. Als de hond begon te blaffen bij de gaten gooide ze in deze gaten giftige vloeistoffen. De Vietnamezen hadden hier na een tijdje een oplossing op bedacht en gebruikte alleen nog maar Amerikaanse producten zoals zeep bij de gaten waardoor de honden dus alleen Amerikaanse geuren roken en niet begonnen te blaffen bij de gaten en zij dus doorliepen.

Door alle gasbommen en giftige stoffen die beide partijen gebruikte hadden ervoor gezorgd dat het vruchtbare land onbruikbaar was geworden en er ontstond dus een groot voedseltekort. In de grond vonden zij uiteindelijk stronken waarvan zij niet wisten wat het was maar wat zij wel konden eten. Uiteindelijk bleek dit cassave te zijn. Zij aten dit met pindazout. Het water haalde zij 15 m diep uit de grond. Al het water daarboven was ook giftig geworden. Zij zuiverde dit waarna zij het konden drinken. Tijdens de excursie kregen wij ook cassave met pindazout en een speciale thee van bladeren en dit was beide echt heel erg lekker!

Het tunnelsysteem bestond uit drie verdiepingen.  Level 1 was drie meter diep en wat bedoeld om te vechten. Hier lag ook munitie opgeslagen en vanuit hier vielen de Vietnamezen de Amerikanen aan. Level 2 was zes meter diep en was bedoeld om te schuilen, hier waren slaapzalen, eetzalen en ziekenhuizen te vinden. Level 3 was 12 meter diep en was bedoeld om te vluchten. Deze tunnels waren verbonden aan het water. Zij konden dus via deze tunnel in de rivier naar boven komen en ook vanuit de rivier naar binnen zwemmen. Het tunnelsysteem was ontzettend groot en ingewikkeld.

De tunnels waren minstens 300 km lang en alle belangrijke tunnels werden beveiligd met valkuilen, denk hierbij aan granaten, scherpe bamboestokken, giftige slangen of gangen die leiden naar Vietnamezen met machinegeweren. De gangen waren smal, en volgde een zigzag patroon met bochten zodat zij niet zouden instorten zodra er een bomexplosie zou komen. Ook stonden sommige tunnels vol met water en vormde zij een waterslot. Dit zorgde ervoor dat giftige stoffen en gifgassen de tunnels niet in zouden komen.

Tijdens onze excursie liet onze gids ook aanvalstechnieken zien. Iedereen heeft denk ik wel een film gezien waarbij een Amerikaan achter een Vietnamees aan rent en de Vietnamees in eens verdwijnt. We snappen inmiddels allemaal dat zij kleine luiken in de vloer hadden waar zij snel doorheen gingen en verdwenen. Maar de Vietnamezen konden ongeveer 50 m verder weer naar boven komen in een soort greppel waardoor ze de Amerikanen dus in de rug konden schieten wanneer hij nog verbaast op zoek was naar de Vietnamees. Zodra de Vietnamezen iemand vermoorde pakte ze ook altijd de wapens zodat zij deze zelf weer konden gebruiken. Ze recycle sowieso alles. Ze zochten bewust de granaten om er grotere en betere bommen van te maken. Ze gebruikte de parachute van de Amerikanen als camouflage capes. Ze waren zeker weten erg bewust van overlevingsstrategieën. Alle Vietnamezen hadden een button opgespeld aan hun kleding. Deze is rood met blauw die de hereniging van noord en zuid Vietnam symboliseert. De Vietnamese vlag is rood met een gele ster en ook deze heeft een betekenis. Het rood staat voor het bloed wat zij hebben verloren tijdens de oorlogen en de gele ster staat voor de gele huidskleur van de Vietnamees.

De Vietnamezen hadden ook hele handige schoenen. Deze konden zij op twee manieren aandoen. De normale manier zoals wij allemaal onze schoenen aan doen. Of achterstevoren waardoor zodra zij naar voren loopt hun voetafdrukken de andere kant op staan. Als de Amerikanen de voetafdrukken vinden en volgen, lopen zij dus de verkeerde kant van de Vietnamees af.

Tijdens de oorlog en het leven in de tunnels werden er ook kinderen verwekt. Zodra de vrouwen gingen bevallen van hun kinderen werden de baby´s direct na de bevalling weg gehaald en naar een andere en veilige plek gebracht vanwege het huilen. Ze waren bang dat als de kinderen in de tunnels bleven de Amerikanen het gehuil zouden horen. Het is dus helaas wel zo dat sommige ouders en kinderen niet van elkaar weten wie hun ouders of kind is.

Maar goed we gaan even terug naar het moment dat wij naar de tunnels gingen. We moesten in de binnenstad opstappen op de bus om onze twee uur durende rit naar de tunnels te beginnen. Dat is al best een lange rit maar deze rit duurde nog veel langer omdat er van alles mis ging. Ik gebruik voor de uitleg even reizigers A: dit waren twee backpackers, en reizigers B: dit waren twee Spaanse jongens. Zij verbleven beide in hetzelfde hostel. Toen wij de eerste keer bij het hotel kwamen haalde wij reizigers A op en reden wij door naar het volgende ophaalpunt. Onze gids werd gebeld en het bleek dat we de verkeerde mensen hadden meegenomen, reizigers A wilde wel naar de tunnels maar hadden via een andere organisatie geboekt. Dus wij moesten terug om A weer terug te brengen en reizigers B op te halen. Toen wij na lang rijden weer terug bij het hostel waren bleek dat reizigers B al weg waren en dat reizigers A maar met ons mee moesten. Wij gingen dus weer weg maar na ruim 20 minuten werd onze gids weer gebeld want reizigers B waren niet opgehaald maar gewoon te laat. We moesten dus weer terug om hun op te halen. Weer aangekomen stapte reizigers B in maar A wilde er niet uit omdat hun bus inmiddels wel vertrokken was en zij wel gewoon betaald hadden. Er moest dus eerst nog flink onderhandeld worden en uiteindelijk mochten zowel reizigers A als B mee. We zaten nu al bijna twee uur in de bus en waren 10 minuten van ons startpunt vandaan. Je kan dus begrijpen dat wij hier lichtelijk geïrriteerd door waren omdat wij onze laatste vakantiedag niet de hele dag in de bus wilde besteden. Maar we waren nu op weg naar de tunnels. Tijdens de twee uur hiernaar toe vertelde de gids ons al de bovenstaand informatie wat wij erg leuk vonden om te horen.

Aangekomen zag je meteen ontzettend veel grote bommen en wapens die tentoongesteld werden. Ze waren groter en breder dan mij dus het waren flinke bommen en ik wil me niet voorstellen wat voor schade zij kunnen aanbrengen. Toen wij het bos inliepen kregen wij de opdracht om een verborgen ingang te vinden. Deze is ontzettend klein en ligt verstopt onder de bladeren en grond. Het is grappig want je weet dat hij ergens zit en je zoekt goed en toch vind je hem nauwelijks. Het is logisch dat de Amerikanen die hier snel voorbij rende deze ingangen echt niet zagen. De ingang was heel klein en smal en je mocht proberen hier in te gaan en de ingang dan ook weer te sluiten. Hiervoor moest je je lichaam in rare bochten wringen en kick heeft dit ook geprobeerd. Het is hem gelukt maar wel met moeite!

We hebben vele verschillende ingangen bekeken en we kregen veel uitleg over hoe de Vietnamezen deze gebruikte. Ook demonstreerde ze de meest verschrikkelijke vallen die de Vietnamezen maakte voor de Amerikanen. Hierbij zag je vloeren die los zaten waardoor je er doorheen zakte waarna je op spiesen viel en vallen die uit de bomen kwamen vallen en nog veel meer.  

Je kon op het terrein ook zelf schieten met een AK-47 of een M16. In eerste instantie wilde wij dit wel doen maar toen wij hoorde dat 10 kogels al ongeveer 30 euro kosten vonden wij dit toch echt te duur. Andere deden dit wel en wij stonden op een flinke afstand maar het doet echt heel veel pijn aan je oren.

Tenslotte tijdens de tour gingen wij ook zelf de tunnels in. Het is echt heel klein en smal. Je kan niet rechtop staan en je moet zelf soms door de ingangen kruipen om erdoor heen te kunnen. Je had om de zoveel meter een uitgang voor het geval het je teveel werd en die gebruikte wij wel om uit te rusten maar zijn wel door alle tunnels heen gegaan. Voor mij viel het nog wel mee omdat ik vrij klein ben en er dus gemakkelijk doorheen ging maar voor Kick die een stuk groter is was het soms pijnlijk en ook moeilijker. Iedereen kwam zwaar bezweet uit de tunnels want het was daar beneden ook heel erg warm. Ik vond het zelf echt een topervaring om mee te maken en ik heb ontzettend veel respect voor de mensen die hier 20 jaar hebben geleefd. Ik zelf kreeg op zich geen paniekaanvallen maar toen ik onder de grond zat en kogelschoten hoorde en toch lichtelijk nerveus werd of de vloer niet zou instorten kon ik me gelijk inbeelden hoe de mensen hier gezeten hebben toen zij zelfs bommen hoorde vallen.

Na de tunnels zat de tour er alweer op en mochten wij weer voor twee uur in de bus. Onderweg hoorde wij andere backpackers vragen aan elkaar stellen over Cambodja en wij vonden het dan ook erg leuk dat wij deze vragen al konden beantwoorden omdat wij er al waren geweest. Ik heb een uitspraak over reizen die ik altijd erg mooi en vooral ook waar vind en dat is: ‘’ Traveling; it leaves you speechles, then turns you into a storyteller’’. Wij merkte in de bus al meteen dat deze uitspraak helemaal waar was en hier genoten wij dan ook volop van.

Onderweg zagen wij ook iets wat ik nog steeds niet helemaal kan plaatsten. Er was een hele grote witgoedwinkel en daarvoor was een groot podium gebouwd waar allemaal schaars geklede vrouwen stonden te dansen. Alsof dit tafereel niet gek genoeg was, stond er ook nog een levensgrote piccahu te dansen? Heel apart maar wel erg grappig.

Tijdens de busrit vertelde de gids ook nog wat dingen over Vietnam. Je hebt in Vietnam een aparte manier van oversteken. De straten zijn ontzettend druk en er zijn vrijwel geen verkeersregels. Er zijn zebrapaden in Vietnam en toen onze gids aan ons vroeg waar de zebrapaden voor zouden dienen zij Kick voor de grap ‘’decoration’’ het was een grap vanuit Kick maar het is helemaal waar. Ze doen in Vietnam helemaal niks met deze zebrapaden. Er is maar een manier om de weg in Vietnam over te steken namelijk gewoon gaan en zelfverzekerd zijn. Zodra je twijfelt sta je een week lang te wachten en dan ben je een meter vooruit gekomen. De tip is; jij vermijdt niet het verkeer maar het verkeer mijdt jou! Zodra je oversteekt ga je gewoon en loop je recht vooruit en op een tempo. Je mag absoluut geen onverwachte bewegingen maken door bijvoorbeeld in een keer stil te gaan staan of om te draaien want dan wordt je waarschijnlijk aangereden. De Vietnamese bestuurders schatten namelijk constant iedereen in en participeren hier vervolgens op. Het klinkt bizar maar het werkt wel! Wij wonen aan een drukke straat in Alkmaar en ik heb al meerdere keren eerste hulp verleent bij ongelukken en hier hebben wij in een volle maand tijd geen enkel verkeersongeluk gezien.

De gids vertelde ook dat de stad Ho Cho Minh City ontzettend groot is. Deze stad is groter dan Parijs, New York of Hong Kong en telt maar liefst 14 miljoen inwoners. Op de straat zie je ook mensen die al hun huid hebben bedekt. Ze dragen lange kleding, handschoenen, gezichtsmaskers, hoeden etc. Er is geen enkel deel bloot. De gids gaf aan dat zij deze mensen ninja’s noemen. Deze mensen zijn bang voor de zon en willen een witte huid behouden en daardoor bedekken zij dus alles. In China speelt dit ook heel erg en daar laten mensen hun huid zelfs bleken, en dat terwijl wij allemaal bakken in de zon voor een lekker bruin en gezond kleurtje.

Weer aangekomen gingen wij weer eten op de food market waar wij dag twee van onze reis ook hebben gegeten. Het was fijn om weer terug te zijn en we hebben weer heerlijk genoten van het concept en het eten. Het is echt heel erg lekker en aan te raden als je naar Ho Chi Minh gaat. Ik ga er verder niet te diep op in want dat heb ik de vorige keer al gedaan! Wel speelde er dit keer ook een band die ontzettend goed speelde. Dit maakte het voor ons nog moeilijk om weg te gaan. Wij besefte om dit moment heel goed dat onze reis er nu toch echt bijna op zat en ondanks dat we een maand zijn weg geweest zijn we er nog niet aan toe om naar huis te gaan. We merken dat wij zo een goed team zijn op reis en we hebben zoveel plezier samen. Daarnaast genieten wij van de wereld en al het moois wat wij zien. We voelen ons helemaal een beetje verdrietig dat we weer naar ons normale leven moeten.

We liepen nog een rondje over de avondmarkt om de laatste spulletjes te kopen. Kick wilde nog wat shirts en ik was mijn hoedje uit Hoi An verloren in de afgelopen hectiek in de trein dus ik wilde een nieuwe. Omdat wij door de tunnels hadden geklommen wilde wij ons even opfrissen voordat wij onze laatste avond en belangrijker Kick zijn verjaardag gingen vieren. In het hotel wilde wij even kijken of het zwembad nog open was en gingen dus een deur door die doormiddel van een knop open ging. De deur van het zwembad bleek al dicht te zijn en ook was er aan de deze kant van de deur geen knop waardoor wij dus ingesloten waren. Wij vonden wel een deur richting het trappenhuis waar wij in kwamen maar alle deuren waren dicht. Helemaal beneden konden wij wel naar buiten op het binnenplein komen en uiteindelijk kwamen wij bij een dichte deur waar aan de andere kant een bewaker stond. En juist op dat moment kwamen wij erachter dat wij gewoon een pasje hebben die de deuren opent. Wij konden al die tijd dus gewoon naar buiten. De bewaker had ons op de camerabeelden gewoon gevolgd en zat ons stiekem uit te lachen.

Na het opfrissen hebben wij afgesproken met Milan en Quincy en hebben wij op een goede manier de laatste avond gevierd en ook Kick zijn verjaardag. We waren pas 5:00 weer in ons appartement dus dat bewijst dat wij een goede avond hebben gehad. Maar toen wij ons bed weer opzochten betekende dat ook dat onze laatste dag nu toch echt voorbij was.

De terugreis

Vandaag is de stomme dag dat wij weer terug naar NL gingen. Wij vlogen pas om 17:45 dus wij konden deze dag wel rustig aan onze spullen inpakken. Wij hebben tijdens het inpakken lekker een film gekeken. We hebben afscheid genomen van ons mooie appartement en zijn in de taxi opweg naar het vliegveld gestapt. Onze laatste momenten in deze mooie stad en het nog mooiere land. Onderweg zagen we wel nog wat leuke dingen over hoe ze hun huisdier op de scooter vervoeren. Een man had zijn hond gewoon op schoot en de hond had zijn voorpoten gewoon op het stuur.

Aangekomen op het vliegveld moesten wij erg lang wachten bij het boarden. En toen kregen wij te horen dat wij beide vluchten niet naast elkaar konden zitten. Dit is niet zo erg voor een vlucht van drie uur zoals de eerste maar voor de vlucht van 13 en een half uur wilde wij toch echt wel naast elkaar zitten. Wij waren beide in een klap chagrijnig en wilde er alles aan doen om dit nog te veranderen. Het was extra vervelend omdat ik hechtingen in mijn been heb en ik deze dus moet kunnen bewegen en er liever geen stoten tegen aan krijg. Nu denkt waarschijnlijk het merendeel.. hechtingen??

Inmiddels weten mijn ouders al wat er gebeurd is dus kan ik het ook in de blog zetten. Ik heb naast de voedselvergiftiging en de verkeerde landing bij het klifduiken nog een ongeluk gehad in de laatste dagen van de vakantie. Ik ben gevallen van een stenen trap en kreeg daarbij een stuk rots in mijn been waardoor ik een grote open wond had. Naast de pijn vond ik deze ervaring heel mooi want ik werd door minimaal 10 Vietnamese vrouwen geholpen. Kick hoefde niks meer te doen en ik hoefde er zelf alleen maar voor te zorgen dat ik niet flauw viel. Zij werkte heel harmonieus samen en hadden allemaal een eigen taak. De wond werd direct gereinigd met alcohol en ik werd helemaal schoon gemaakt. Op een gegeven moment vroeg een vrouw aan kick of hij een sigaret had. Kick had deze en gaf deze aan haar. Ik raakte lichtelijk in paniek voor het geval zij het wilde dichtbranden of iets dergelijks maar in plaats daarvan pakte zij het tabak en dit wilde zij in de wond stoppen. Mijn eerste reactie was nee omdat ik niet wist wat dit zou doen en of dit wel schoon en steriel genoeg is. Maar ze gaf aan dat ik dit echt moest doen omdat ik teveel bloed verloor en tabak het bloeden zou stelpen. Ik heb het dus toegelaten en je raad het nooit maar het bloeden stopte direct. Ze deden over mijn wond met tabak een pleister en er stond een scooter klaar om mij naar de dokter te brengen ( ja alweer!) Kick zag al meteen dat het gehecht moest worden en ik gaf alleen maar aan dat ik niet weer naar de dokter wilde maar ik had niet echt een keus dus stapte op de scooter. Aangekomen bij de dokter gaven wij aan dat de bevolking tabak in de wond had gestopt maar hier reageerde zij heel kalm en normaal op. Dit doen ze daar dus vaker. Ze keken ernaar en gaven aan dat het gehecht moest worden. Zij vroegen aan ons of er een dokter naast moest kijken en wij dachten beide ja tuurlijk moet dat! Toen wij ja zeiden kwam er een dokter, hij keek en zei alleen: ‘’ oeh , yes stitches’’ en vervolgens liep hij weg. Heel geruststellend en dit was de duurste kutopmerking ooit want alleen die zin koste ons ongeveer 25 euro. Na een paar pijnlijke prikken zaten de hechtingen erin en mocht ik weer weg. De volgende ochtend moest ik nog terug om te kijken of het goed was gegaan en dit was gelukkig ook het geval. Wij kregen genoeg spullen mee om het dagelijks schoon te maken. Inmiddels ben ik in NL ook naar de dokter geweest en de wond ziet er mooi gehecht uit en de dokter heeft erg genoten van ons tabak verhaal! Ik kan zelf heel erg lachen om mijn klunzigheid en ik kreeg al en paar keer te horen wat heb je toch een pech he! Maar lieve mensen ik zie dit echt anders. Zonder deze val had ik deze prachtige ervaring met de mensen en het tabak niet gehad. En nu heb ik een vast en definitief souvenirtje mee van deze prachtige reis. Een levenslang litteken! Ik kan er zelf erg om lachen dus dat mogen jullie ook : ). Heel mijn benen zijn blauw en onder de schaafwonden en dus ook hechtingen maar ik vind het het helemaal waard. En wat leuk was, deze situatie heeft ons dus ook betere plaatsen in het vliegtuig opgeleverd want dat was ik officieel aan het vertellen haha.

Na de eerste vlucht waar een man vaak tegen mijn been aan duwde (hele lieve man hoor maar hij wist het natuurlijk niet) gingen wij naar de balie van China Airlines om dit aan te geven en andere plaatsen te vragen. Zij had hier heel veel begrip voor en gaf ons de beste plaatsen bij een nooduitgang waardoor wij dus onwijs veel beenruimte hadden en beter… we zaten naast elkaar!

Na onze lange reis met leuke films aan boord en zelfs een beetje slaap kwamen wij weer aan in het voor ons hele koude NL. Jan en mama zaten ons al op te wachten, wel bij de verkeerde uitgang waardoor ik hun heel leuk kon verassen door achter hun op te duiken. We hebben met zijn vieren bij Van der Valk ontbeten (Thnx mam!) en toen kwamen wij toch echt weer aan in Alkmaar bij onze lieve katten.

Lieve mensen er komt na deze nog een blog over opmerkelijke en leuke dingen uit Vietnam! Dus voor nu nog… tot de volgende blog 😊